De naam is afgeleid uit het Engelstalige neo-paganisme, Awakening Moon. Het is een naam die april mooi omschrijft. De Oude Kelten noemden deze maan, "Maan Der Groei" en onder Wiccans in onze Westerse wereld staat ze onder meer bekend als Zaaimaan of Maan van het Zaad (afgeleid van de Engels middeleeuwse benaming Seed Moon).
Veel uitleg behoeven deze namen niet; de natuur ontwaakt letterlijk en er kan terug gezaaid worden.

Spiritueel gezien komt wat gestorven is terug tot leven. Deze maan staat voor levenskracht, het einde van ziekte door winterkou, creatie, vruchtbaarheid en productiviteit.

Voor onze voorouders kondigde deze maan een periode van positiviteit aan maar eveneens van hard werken op het land. Maar dit laatste kon de feestelijkheden niet drukken.
De Oude Kelten keken al uit naar Beltane, een feest dat even belangrijk was als Samhain (Halloween) en de zomer aankondigde. Het feest viel tussen 28 april en 2 mei.
Beltane betekent fel of helder vuur dat symbool staat voor bloei, licht en leven. Bel staat tevens voor God van de zon. De druïden ontstaken vreugdevuren waartussen het vee gevolgd door het volk doorliepen. Een ritueel voor bescherming, vruchtbaarheid, zuivering van zonden, voorspoed en opdat de komende maanden hen gunstig gezind mochten zijn met het oog op een goede oogst. Eveneens luidde Beltane een periode in die goed was voor huwelijken, seks en natuurlijk zwangerschap.
Net als met Halloween was er tijdens Beltane sprake van magie waarbij de sluier tussen de menselijke wereld en die van het occulte werd opgelicht. Men kon dan in contact komen met allerlei mystieke wezens, vaak boswezens, elfen, natuurgeesten,...
Beltane wordt nog steeds gevierd.

Ook de Oude Vikings en noordelijke Germanen hielden rond dezelfde tijd vuurfeesten met dezelfde thema's, en om kwade geesten en demonen te verdrijven. De Goden Odin (Wodan), Freyr en Freya werden in het bijzonder aanbeden voor bescherming, voorspoed en vruchtbaarheid. Het waren tevens feesten overgoten met drank en seks en menig jonkvrouw koos ervoor zich die avond te laten ontmaagden.
Later na de kerstening zouden deze feesten uitmonden in Walpurgisnacht, vernoemd naar de Heilige Walburga uit de achtste eeuw. Zij was een non die het evangelie zeer actief verkondigde. Op 1 mei 870 (101 jaar na haar dood) werd vastgesteld dat er vocht uit haar sarcofaag sijpelde. Men geloofde dat dit een olie was met geneeskrachtige eigenschappen. Nog tot op de dag van vandaag komt er periodiek olie vrij uit haar sarcofaag en wordt het verkocht als een wondermiddel.
Walburga is ondermeer de patrones van de landbouwers en zeevarenden. Dus ook haar viering op 1 mei stond in teken van hoop op vruchtbare tijden.
Maar toch, door de paganistische wortels van het Germaanse volksgeloof en door toedoen van de kerk zelf werd voor eeuwen lang geloofd dat op Walpurgisnacht heksen hun bezemsteel bestegen om samen te komen op geheime plaatsen waar ze hun heidense sabbat vierden tijdens een orgie met wellustige saters, krankzinnige nimfen en ander duivelsgebroed.

Voor wie nog niet genoeg heeft van decadente feesten zijn er nog altijd de Oude Romeinen. Zij vierden Floralia tussen 28 april en 2 mei, een bloemenfeest in het teken van de Godin Flora. En al klinken bloemen en bloemenkransen op het eerste zicht zedig, zo ging het er niet aan toe. Theater en spektakel werd bij voorkeur naakt opgevoerd met de nodige seksuele insinuaties, en de hoeren van Rome stond het die dag vrij om bloot door de straten te dansen.

In onze “onzedige” tijden vieren we dit lichtfeest met paaseieren, communniefeesten, lentefeesten en laten we kinderen dansen rond een meiboom. Zeer vaak kondigt deze maan ook het Rooms-Katholieke paasfeest aan wat aansluit bij de thema's vergeving, vruchtbaarheid en verrijzenis.